U bent hier: Home  > Grrrls stories

Interview

Van ’technofobe’ tot universitair docente digitale video

De huidige generatie dertigers kende op school nog geen computers en groeide op in een klimaat vol twijfels over de technologische revolutie. Zo ook Cilia Willem. Na haar licentie geschiedenis ging ze in Barcelona wonen en gaf er drie jaar lang Engels in een nepstatuut. Ze gooide alle vooroordelen rond computers overboord, ging bijstuderen en werd universitair docente digitale video. Een portret van deze veelzijdige vrouw met een unieke levenswandel.

Cilia Willem is tweeëndertig en assistente aan het departement audiovisuele communicatie van de Universitat de Barcelona (1). Ze doceert de vakken digitale videocompressie, videomontage en multimedia webapplicaties. Stuk voor stuk technische vakken, en Ada wou weten hoe ze als licentiate geschiedenis in deze job belandde.

Vlucht uit de precariteit

Cilia Willem

"Op zeker moment kregen we een reeks cd-roms als lesmateriaal voorgeschoteld. Ze waren zo ongebruiksvriendelijk, dat mijn handen jeukten om de navigatiestructuur van een logischere volgorde te voorzien. Mijn interesse voor de nieuwe technologieën was gewekt! Hoewel ik jarenlang mijn twijfels had gehad bij computers en techologie, was ik ervan overtuigd dat dit de weg was die ik uiteindelijk wou inslaan."

Piano, saxofoon en musical

Het was 1998 en Internet begon stilaan door te dringen tot het grote publiek. Omdat de Universitat de Barcelona niet wou achterblijven in de multimediavorming van leerkrachten introduceerde de faculteit voor leerkrachtenopleiding datzelfde jaar een gloednieuwe licentie: "Audiovisuele Communicatie", met specifieke aandacht voor multimedia toegepast op leersituaties.

Cilia Willem behoorde tot de studenten van de allereerste lichting: "Ik was op zoek naar een opleiding in nieuwe technologieën die naast een aanvulling op mijn ervaring als lesgeefster, ook mijn carrière in de muziekwereld ten goede zou komen. Al sinds mijn jeugdjaren hou ik me immers bezig met zang, toneel en muziek. Ik speel piano en saxofoon, volgde les aan een ’musicalschool’, en in 1998 zong ik reeds enkele jaren semi-professioneel in een a capella band. Ik deed alles akoestisch, maar uiteindelijk begon ik me ook voor digitale toepassingen in muziek te interesseren."

Filosofisch technofoob

Waarom Willem oorspronkelijk aarzelde om de digitale mogelijkheden in onderwijs en muziek te verkennen, is haar een raadsel: "Ik groeide op met een sterk vooroordeel omtrent nieuwe technologie. Ik vertrouwde het zaakje niet en had schrik dat computers de communicatie tussen mensen in de weg zou staan. Ik was wat je een technofobe zou noemen. Niet dat ik schrik had van computers, want voor mijn eindverhandeling werkte ik heel vlot met de computer. Mijn technofobie was eerder filosofisch van aard: ik hield van muziek, van het analoge en akoestische; het elektronische stond bij mij in een slecht daglicht. Raar, want ik was heel goed op de hoogte van de revolutie in de muziekwereld. Mijn vader is musicoloog en op zijn aanraden maakte ik zelfs een werkstuk over elektronische muziek. Pioniers als Xenakis, Stockhausen, John Cage en later ook Kraftwerk zijn geen onbekenden voor mij. Ook ging ik in Gent vaak kijken naar experimentele concerten in het muzieklaboratorium Logos (2)."

Artistiek aangelegd en kriebels voor informatica: een weinig voor de hand liggende combinatie, zo vertelt het cliché. "Zijn zulke vooroordelen een reden waarom vele jongeren niet meteen voor het beroep van informaticus m/v kiezen", vroeg Ada. Willem: "Veel heeft volgens mij te maken met de manier waarop jongeren informaticales krijgen. Rond mijn zeventiende volgde ik tijdens de middagpauze op school ooit nog informatica als extra keuzevak. We leerden er helaas nutteloze dingen, zoals het schrijven van een programma dat je gewicht op de maan berekende. Ik was ontmoedigd en haakte af op alles wat met computers te maken had."

Specialiste in digitale videocompressie

Anno 2006 is Cilia Willem wat je noemt ’een krak’ in alles wat digitaal met audio en video heeft te maken. Ze is gespecialiseerd in compressie van digitale video voor web, cd-rom (3) en dvd en is projectleidster in het aan de universiteit verbonden laboratorium voor interactieve media (4). Ze leidt de productie van internationale videoprojecten met jongeren en is verantwoordelijk voor de financiering via Europees subsidiegeld. Ondertussen werkt ze aan haar doctoraat, en hoopt op een vast contract als docente aan de universiteit over drie jaar. Ada vroeg haar of ze ooit stuitte op de genderkwestie rond nieuwe technologieën.

"Ik ben nooit bewust met genderproblematiek bezig geweest, maar onbewust word je er natuurlijk wel mee geconfronteerd. In de faculteit voor leerkrachtenopleiding waren er echter ongeveer evenveel meisjes als jongens die de opleiding multimedia volgden. Wel herinner ik mij dat ik erg onder de indruk was van mijn medestudente Eva. Ze was pas 23 en kon al websites bouwen! In 1998 was dat iets heel uitzonderlijk. En ja: het was een vrouw. Onbewust is ze waarschijnlijk wel een rolmodel geweest, want ik gooide het over dezelfde boeg. We kregen de opdracht een multimediaal leerplatform te maken en als enige studente uit mijn lichting presenteerde ik een website. Deze prestatie, mijn talenkennis en het feit dat ik meer werkervaring had dan mijn jongere medestudenten, maakten dat ik in het departement ook betaald aan de slag kon."

Pochende medestudenten

"Ooit genderverschillen opgemerkt", vroeg Ada nog. Willem: "De eerste keer dat ik mij geïntimideerd voelde was toen ik vanwege mijn interesse voor muziek, cursussen ging volgen in verschillende programma’s om audio te bewerken, te genereren en te componeren. Ik was het enige meisje in een grote groep jongens. Het klimaat in de lessen was erg competitief en er werd nogal wat aan ’name dropping’ gedaan. Zo van: ’Heb jij al die versie van dat programma?’ en: ’Ken jij die plug-in dan niet?’. Mijn verlegenheid was echter gauw over toen de leraar opmerkte dat ik meer van audio afwist dan de meeste van mijn pochende medestudenten."

Audio, communicatie, video, onderwijs, muziek ... Ondertussen is Cilia Willem niet meer van haar computer weg te slaan: "Ik loop in Barcelona altijd met mijn computer op mijn rug. Waar ik ook kom, altijd valt er wel iets op scherm te tonen of uit te wisselen. Ook gebruik ik mijn computer voor een dagelijks ’skypecontact’ met mijn familie in België. Stel je voor: in 1998 eiste mijn moeder nog dat ik een fax kocht, vandaag is ook zij voortdurend aan het scherm gekluisterd!"

Lize De Clercq
april 2006

^Paginatop^

Forum de l'article