Ze pochen dat ze informatica kennen, gebruiken een jargon en leggen uit wat computers kunnen. Ze zijn van mening dat het goed is informatica te kennen en goed te zijn in elektronische spelletjes.

Ze spreken over de mogelijkheden van computers op een heel wat concretere manier; ze zien er in de eerste plaats instrumenten in en zijn van mening dat het "slechts praktische toestellen" zijn.

Ze wijten een probleem slechts zelden aan hun eigen fouten. Eén van de jongens legt uit dat heel de harde schijf van de computer van zijn vader vernield werd nadat hij hem gebruikt had. "Ik denk dat er iets mis was met de harde schijf, misschien zat er een virus op, maar niemand wist het."

Ze zijn zeer bescheiden over hun vaardigheden en wijten hun problemen aan hun eigen onkunde. "We hebben het niet begrepen. We hebben op de verkeerde knop gedrukt en …" "Hulp, ik ben het kwijt!" "We zaten voor de computer en " oh! Is alles nu weg?"

Ze kiezen de beste machines, zeggen luidop wat ze gaan doen, wat ze kunnen, kennen en durven doen.

Ze trekken de aandacht door de leraar te hulp te roepen en geven aan dat ze het niet kunnen.

Een jongen toen hij het had over de computer van een vriend: "hij heeft de juiste SVGA voor hem, belachelijk snel".

Een meisje over haar eigen computer, terwijl ze hem gebruikt: "Hm, ik weet het niet, oh ja, hij heeft een klavier"

Bron: Monique Volman: "Outsiders" en experts? Gender en informatietechnologie in het onderwijs, een artikel dat verscheen in Les Cahiers du Mage 1/97, Parijs